Psalm 73

1 God is nochtans troost’lijk en zoet
Israël, ook iederman goed,
Die met een hart en gemoed reine
Bewaart Zijn woorden groot en kleine.
Doch zo hadden mijn voeten schier
Gestruikeld uit mijnen weg hier;
Ik lag bijna gevallen plat,
Geweken uit den rechten pad.

2 ’t Verdroot mij zeer dat ik aanzag
Der bozen spoed menigen dag;
Ik konde zeer zwaarlijk gehingen
Haar groot geluk in alle dingen;
Want zij staan niet in ’s doods gevaar,
Maar zij blijven vast’lijk eenpaar;
Fijn ende gezond zij voortgaan,
Als paleizen versierd zij staan.

3 Als ander’ mensen zijn geplaagd,
Zij blijven vrij en onversaagd;
Als ongeluk komt over allen,
Zij gaan waar geen slagen en vallen.
Dies is haar trotsen groot geacht,
Een kost’lijk ding heet hare kracht;
Dat ze met geweld vangen aan,
Moet goed heten en wel gedaan.

4 Haar ogen pruisten zeer hoog op
Uit haren vetten dikken kop;
Zij gaan slechts om met zulken renken
Als zij voornemen en bedenken.
Zij brengen alle ding tot niet,
En roemen van ’t kwaad en verdriet
Dat ze den vromen doen; dies zij
Daarna trotselijk spreken vrij.

1e Pauze

5 Zij steken stout’lijk den mond snel
Naar den hemel, en spreken fel;
Haar tonge wreed (doch klein van waarde)
Relt vals’lijk over de gans’ aarde.
Dies struikelt Gods volk ende valt,
En twijfelt in zulk een gestalt’;
Men schenkt hun, en het drinkt met leid,
Als water al deez’ tegenheid.

6 Zij spreken vermetellijk zeer:
Zou ook uit Zijnen troon de Heer’
Ons doen aanzien ende bemerken?
Zou God acht nemen op onz’ werken?
Dit zijn de godd’lozen zeer kwaad;
Toch ziet men dat het hen welgaat,
En dat ze worden zat en rijk
Hier op aarde allen gelijk.

7 Zal ’t om niet zijn, dat mijn ziel heeft
Onstraffelijk en wel geleefd?
Heb ik om niet in alle standen
Met onschuld gewassen mijn handen?
Heb ik vergeefs geweest gekweld?
Is al mijn smart als niet geteld?
Is mijn kruis (dat t’ allen stonden
Mij toekwam) niets waard bevonden?

8 Maar wild’ ik met zulk onverstand
Spreken, ik zou zondigen; want
Ik moest verdoemen en bezwaren
Al Uw kind’ren, Heer’, die ooit waren.
Daarom heb ik arbeid gedaan,
Om dit stuk eens recht te verstaan;
Doch het blijft mij voor ende naar
Schier onbegrijpelijk en zwaar.

9 Totdat ik in dat heiligdom
Uwes tempels, Heer’, ging alom;
Dan kon ik den uitgang aanschouwen
Der godd’lozen met groot benauwen.
Daarom wandelden zij voorwaar
Op enen gladden weg eenpaar;
Daarvan zij gestort zijn terstond,
En varen haast ter helle grond.

2e Pauze

10 Dan is verwonderd iederman,
Dat ze zo haast komen daarvan,
En zo tot niet werden geslagen,
Te grond’, met schrikken en versagen.
De schijn haars rijkdoms haast vergaat;
Zij zijn veracht en zeer versmaad;
Gelijk als een droom ongewis
Vergaat, als men ontwaket is.

11 Toch ging mij zulks zeer na altijd;
Het kweld’ en maakte mij vol spijt,
Ja, ’t heeft mij de nieren doorsteken,
Veel harder dan ik ’t kon uitspreken.
Ik was uitzins in zulk verdriet,
Ja, ik was bij mijzelven niet;
Maar als een kalf onwijs en bot,
Als ik zo morde tegen God.

12 Nochtans, wat mij, Heer’, wedervaart,
Ik hang U aan, zijnde bezwaard;
Want in ’t lijden dat mij benauwet,
Met Uw hand Gij mij onderhouwet.
Gij geleidt mij naar Uwen raad
Trouwelijk, Heer’, mijn Toeverlaat;
Totdat ik fijn werde gebracht
Ter eren, Heer’, door Uwe kracht.

13 Als ik dan U heb, o Heer’ mijn,
Zou daar iets anders mijn God zijn?
Zou ik ergens groot ofte klene,
Een God hebben dan U allene?
Maar ik werde nu gans versmacht,
Mijn hart verliest al zijne kracht;
Doch Gij zijt, Heer’, mijn Troost geheel,
Mijn Borcht, mijn Toevlucht, mijn Erfdeel.

14 Want zij die van U wijken af,
Zullen vergaan en zijn als kaf;
Zij zullen voor U niet beklijven,
Die valse godsdiensten bedrijven.
Tot U, Heer’, wil ik houden mij,
En mijnen toevlucht nemen vrij;
Dat is mij ’t beste; dies ik zal
Altijd melden Uw werken al.

Kopieer tekst

Vergelijk uitgaven

Kopieer tekst

Psalm 73

Inloggen

Account aanmaken

Wachtwoord wijzigen

Cookieverklaring

Functionele cookies

Analytische cookies

Maak uw keuze