Psalm 129

1 Men heeft mij fel benauwd van jongs af aan,
Zegg’ Isrel nu; men juichte, toen wij vielen;
Men heeft mij reeds van jongs af leed gedaan;
Geen overmacht kon m’ echter ooit vernielen.

2 Men heeft mijn rug door ploegers diep geploegd;
Die hebben wreed hun voren lang getogen;
En smart bij smart tot mijn verderf gevoegd,
Voor ’t kermen doof, en wars van mededogen.

3 De HEER’, Die goed, doch ook rechtvaardig is,
Hieuw gunstig af der goddelozen touwen.
Dat smaad hen treff’, en dat hun aanslag miss’;
Drijf hen terug, die Sion rampen brouwen.

4 Maak hen gelijk aan ’t lichtverdorrend gras,
Dat hier en ginds gezien wordt op de daken;
Dat, eer men ’t plukt’, alree verwelkerd was,
Ontbloot van grond om wortels in te maken.

5 Maak z’ als dat gras, waarmee de maaier nooit,
Wanneer hij gaart, de nijv’re hand zal vullen;
Dat in den oogst geen garvenbinders ooit,
Bijeengepakt, in d’ armen dragen zullen.

6 Waarvan ook geen voorbijgaand wandelaar
Ooit zeggen zal: God will’ uw oogst vermeren!
Dat ’s HEEREN gunst zich met uw arbeid paar’!
Wij zegenen u in den Naam des HEEREN.

Kopieer tekst

Vergelijk uitgaven

Kopieer tekst

Psalm 129

Inloggen

Account aanmaken

Wachtwoord wijzigen

Cookieverklaring

Functionele cookies

Analytische cookies

Maak uw keuze