Psalm 11

1 Op God alleen betrouw ik in mijn noden;
Hoe zegt gij trots tot mij in mijn verdriet:
“Nu ijlings heen, nu naar ’t gebergt’ gevloden,
Gelijk vol angst een schuwe vogel vliedt!”
Men ziet den boog door goddelozen stellen;
Men spant de pees, men schikt den pijl, en schiet,
Om onverwacht d’ oprechten neer te vellen.

2 Dus wordt gewis, in ’t veilig samenleven,
De grondslag van ’t vertrouwen omgerukt.
Wat heeft het volk, ’t rechtvaardig volk, misdreven?
Maar d’ Opperheer, voor Wien al ’t schepsel bukt,
Ziet van Zijn troon oplettend naar beneden;
Hij, Die nooit duldt dat d’ onschuld wordt verdrukt,
Proeft elks gedrag, zelfs met Zijn ogenleden.

3 D’ alwijze God beproeft weleens d’ oprechten,
En tuchtigt hen; maar elk die ’t kwaad bemint,
Die met geweld zijn naaste durft bevechten,
Blijft steeds gehaat, tot hem de wraak verslindt.
God heeft alreeds der bozen straf gezworen;
Straks dalen vuur en strikken, wervelwind
En zwavel neer; die kelk is hun beschoren.

4 Rechtvaardig is de HEER’ in al Zijn handel;
Hij, Die in ’t recht Zijn welbehagen vindt,
Slaat gunstig ’t oog op aller vromen wandel.

Kopieer tekst

Vergelijk uitgaven

Kopieer tekst

Psalm 11

Inloggen

Account aanmaken

Wachtwoord wijzigen

Cookieverklaring

Functionele cookies

Analytische cookies

Maak uw keuze