1Komt, laat ons samen Isrels HEER’,
Den Rotssteen van ons heil, met eer,
Met Godgewijden zang ontmoeten;
Laat ons Zijn gunstrijk aangezicht,
Met een verheven lofgedicht
En blijde psalmen, juichend groeten.
2De HEER’ is groot, een heerlijk God,
Een Koning, Die het zaligst lot,
Ver boven alle goôn, kan schenken.
Het diepst van ’s aardrijks ingewand,
Het hoogst gebergt’ is in Zijn hand;
’t Is al gehoorzaam op Zijn wenken.
3Zijn’ is de zee; z’ is door Zijn kracht
Met al het droge voortgebracht;
’t Moet alles naar Zijn wetten horen.
Komt, buigen w’ ons dan biddend neer;
Komt, laat ons knielen voor den HEER’,
Die ons gemaakt heeft en verkoren.
4Want Hij is onze God, en wij
Zijn ’t volk van Zijne heerschappij,
De schapen, die Zijn hand wil weiden;
Zo gij Zijn stem dan heden hoort,
Gelooft Zijn heil- en troostrijk woord,
Verhardt u niet, maar laat u leiden.
5Verhardt u niet; neemt Zijn genâ
Ootmoedig aan; laat Meriba,
Laat Massa u ten afschrik wezen;
Waar ’k door uw vaders ben verzocht,
Toen alles, wat Mijn almacht wrocht,
Hen niet bewoog om Mij te vrezen.
6’k Heb aan dit volk, dat Mij vergat,
Een langen tijd verdriet gehad,
Ja, veertig jaar hun hoon verdragen,
En zei: “Dit volk, dat steeds Mij sart,
Heeft een verdwaasd en dwalend hart;
’t Schept in Mijn wegen geen behagen.”
7Dies heb Ik, door hun tergend kwaad
Op ’t hoogst vergramd, dit volk versmaad,
En met een duren eed gezworen,
Dat, wegens zijn geschonden trouw,
Het nooit Mijn rust genieten zou,
Die voor Mijn volk nog blijft beschoren.