1De trotse dwaas zegt in zijn boos gemoed:
“Daar is geen God.” Zij doven ’t licht der rede,
En maken zich, door gruwelijke zeden,
Afschuwelijk; daar is geen mens die goed
Op aarde doet.
2De grote God, Die ’t recht verdedigt, sloeg
Van ’s hemels troon Zijn ogen naar beneden
Op Adams kroost, doorzocht hun hart en zeden;
Hij zag, of zich geen mens verstandig droeg,
En naar Hem vroeg.
3Hij zocht alom, maar ach, Hij vond er geen;
Want alle vlees is trouw’loos afgeweken;
Het land is vol van stinkende gebreken;
Geen sterveling wil ’t pad der deugd betreên;
Ja, zelfs niet één.
4Heeft dan dit volk, dat groeit in euveldaân,
Geen kennis? Neen; thans durven die ontzinden
Met gulzigheid mijn volk als brood verslinden;
Zij roepen, op hun godvergeten paân,
Den HEER’ niet aan.
5Daar valt de vrees hen aan, en breekt hun kracht,
En pijnigt hen met dodelijke nepen;
Zij worden door vervaardheid aangegrepen;
Want God is bij ’t rechtvaardige geslacht,
Dat op Hem wacht.
6Gij spot vergeefs, beschimpende den raad
Van ’t arme volk, dat, midden in d’ ellenden,
Naar ’s hemels troon gewoon is ’t oog te wenden,
En zich, in zijn bedrukten jammerstaat,
Op God verlaat.
7Och, daalde ’t heil uit Sion spoedig neer
Voor Israël! Als God Zijn volk uit lijden
En banden redt, zal Jakob zich verblijden,
En Israël al juichend geven d’ eer
Aan zijnen Heer’.